tecelli etmesine sair kitablarda, tevafukatın bulunması zarar vermez. Çünkü o dereceye yetişmezler. Çünkü Sözlerdeki o nev’i tevafukat, o dereceye gelmiş ki, dikkat edenlere kat’î kanaat verir ki, beşerin düşünüşü değil ve ihtiyarı ile de olmamıştır. Belki nakşî bir nev’i Kur’an i’cazının gölgesinin gölgesi, kendi tefsirinin ayinesinde, bir nev’i ikram-ı ilâhî suretinde temessül ediyor.

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ هٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّى

*

   Yirmi Dokuzuncu Mektubun Dördüncü Kısmı hem uzundur, hem bir tek nüshadır. Bu defa gönderemedim. O kısım doğrudan doğruya i’caz-ı Kur’an’ın bir ayinesidir ve çok da mühimdir. Otuz sekiz sahifedir. Başta Sabri, Süleyman, Husrev, Bekir, Tevfik, Galib sizlere selâm ederler. On Dokuzuncu Mektubun dördüncü cüz’ünü, 15’inci nükteli işarete kadar tashih ettim. Acele göndermek lâzım geldi, vakit bulamadım tam tashih edeyim.

   Sen evvelâ On Beşinci Nükteli İşaretten sonra, kendi nüshanızla mukabele edip, tashih ediniz, sonra tebyiz ediniz. 28’inci Mektubun 7’inci meselesinde, acib bir tevafuk görüldü, Şöyle: İki sahife başdan başa, yalnız başdaki satır müstesna, yirmi dokuz satır, şuur ve ihtiyarımızın haricinde, bütün (elif) gelmiş. Bu bütün “elif” 28’inci Mektubdan 29’uncu Mektuba ehemmiyetli bir işaret-i gaybiyedir, diyordu. Sonra numunesini size göndereceğiz.

   Bu gece evrad ile meşgul olurken, nöbetçiler ve başkalar işitiyordular. Kalbime geldi ki: “Acaba bu izhar, sevabını noksan etmiyor mu?” diye telaş ettim. Birden Hüccetü’l-İslâm İmam-ı Gazalî’nin meşhur bir sözü hatırıma geldi, demiş: “Bazen izhar ihfadan çok defa ziyade efdal olur.” Yani aşikâre yapmakta, başka kimseler ya istifade ve taklid etmek veya gafletten uyanmak ve dalâlet ve sefahatte muannid ise, karşısında şeair-i İslâmiye nev’inde izhar etmek, izzet-i diniyeyi göstermek gibi, çok cihetle, hususan bu zamanda, ihlâs dersini tam alanlarda değil riya, belki gizliden tasannu karışmamak şartıyla çok ziyade sevablı olur diye bir teselli buldum.

Said Nursî