menşe-i imtiyazları ve maden-i meziyetleri olan secaya-yı samiye ve ahlâk-ı âliye ve muamelât-ı galiyeye o mezkûr kayıtlar ve sıfatlarla işaret ediyor. O kayıtlarla diyor ki: Sahabelerin halka karşı vaziyetleri; düşmanlarına şediddirler ve dostlarına ve mü’minlere rahimdirler. Cenab-ı Hakka karşı ruku ve secdede kemal-i itaattadırlar. Her işlerinde Cenab-ı Hakkın rıza ve fazlını kasdederek kemal-i ihlâsdadırlar. Hem sahabelerin ilimde ve amelde ve siyasette ve askerlikte gösterdikleri fevkalâde metanet ve terakki ve sebat ve tefevvuku, maziden Tevrat ve İncil’i işhad ederek mucizane ve müstakbelden ibadet ve cihad vazifesinde harikulâde hareketleri ihbar ederek mucizane mazi ve müstakbelde iki ihbar-ı gaybiye ile sahabelerin i’cazkâr ahvalini haber vermekle, şu ayette bir lem’a-yı i’cazı gösterir ve ayetin daha başka çok işaretleri vardır. İzahı uzun olduğundan ve ihatamız nakıs ve elimiz kısa bulunduğundan kısa kestik. İşte madem şu ayet, hem cümleleri hem kelimeleri hem hurufatıyla ayrı ayrı vazifeleri gördükleri halde mana-yı maksudun etrafında toplanıp ona bakıyorlar. Acaba bilmediğimiz ve beyan etmediğimiz, şu ayetin daha çok esrar-ı acibeyi câmi olduğu anlaşılmaz mı?

   ALTINCI KÜÇÜK BİR MESELE:

   Otuz üç adet Sözlerin ve otuzüç adet Mektubların mecmuuna, Risaletü’n-Nur namı verilmesinin sırrı şudur ki:

   Bütün hayatımda Nur kelimesi her yerde bana rastgelmiştir. Ezcümle, karyem Nurs’dur, merhume validemin ismi Nuriye’dir, Nakşî üstadım Seyyid Nur Muhammed’dir, Kadîri üstadım Nureddin, Kur’an üstadlarımdan Nuri, talebelerimden benimle en ziyade alâkadarı Nur isimli bulunanlardır. Kitablarımı en ziyade izah ve tenvir eden Nur misalidir. Kur’an-ı Hakîmdeki en evvel aklıma, kalbime parlayan ve fikrimi meşgul eden  اَللّٰهُ نُورُ السَّمٰوَاتِ وَ اْلاَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكٰوةٍ   ayetidir. Hem hakaik-ı ilâhiyede müşkilâtımın ekserisini halleden esma-i hüsnadan Nur ism-i nuranîsidir. Hem Kur’an’a şiddet-i şevk ve inhisar-ı hizmetim için hususi imamım Zinnureyn’dir.