Evet şu ayet-i kerime cümleleriyle gösterdiği aynı hükmü yine kelimeleriyle, hurufatıyla aynı manaya işaret eder. Meselâ, şu ayetin hurufatları Ashaba baktıkları gibi, kayıdları da Ashabın sıfat-ı meşhuresine bakar. O sıfatı göstermekle o sıfat sahiblerine parmak basıyorlar.

   Meselâ:   وَالَّذِينَ مَعَهُ  ’deki maiyet-i hassa, sohbet-i mahsusayı zikretmekle Ebu Bekiri’s-Sıddîk'in medar-ı fahri ve şöhreti olan maiyet-i hassa ile başına parmak basıyor.

     اَشِدَّۤاءُ عَلَى الْكُفَّارِ   şiddet-i hamiyet-i İslâmiye ile küffara galebe-i kat’iyesi ile şöhret-şiar olan Hazret-i Ömer’i ayine gibi gösterir.

     رُحَمَۤاءُ بَيْنَهُمْ   şefkat-i rahimane ile meşhur-u enâm olan Hazret-i Osman-ı Zinnureyn’e parmak basıyor.

     تَرٰيهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا   kaydıyla rukû ve secdede devam eden ve kesrette meşhur olan Hazret-i Aliyyi’l-Murtaza’ya işaret ediyor.

     يَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنَ اللّٰهِ وَرِضْوَانًا   cümlesiyle Ehl-i Bey’at-ı Rıdvan’a,

     سِيمَاهُمْ فِى وُجُوهِهِمْ مِنْ اَثَرِ السُّجُودِ   Ashab-ı Suffaya,

     ذٰلِكَ مَثَلُهُمْ فِى التَّوْرٰيةِ   Fukaha ve ulema-i Sahabeye,

     وَمَثَلُهُمْ فِى اْلاِنْجِيلِ   Ashab-ı Huneyn ve Feth, Uhud ve Bedir’deki Sahabelerin namdar yiğitlerine işaret ettiği gibi, enbiyadan sonra benî-Âdem içinde en yüksek, en namdar, en mümtaz olan Sahabelerin medar-ı rüchaniyetleri,