(11 Temmuz 1934, Çarşamba)

بِاسْمِهِ

وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ

   Aziz, sıddık, müdakkik, meraklı kardeşim Refet Bey,

   Sizin gibi hoş-sohbet bir kardeşimi haksız olarak sual sormamaya ve sükûta davet ediyordum. Çendan bu davette mazurum, belki mecburum. Çünkü, bugün dört saat mütemadiyen kâtibi bekledim ki bir mektub yazacağım, olmadı. Tâ ben yirmi dakikadaki mesafeye gittim. Bağ suyu başında bularak, uykusuz yorgun buldum. Onu aldattım, az bir işim var dedim. Halbuki on dakika zannedip iki saat zaruri yazılar yazdırdım. Zaten kafam da yorgun ve istirahata muhtaçtır. Fakat Refet gibi bir müştakı susturmanın cezası olarak bir tokat yedim. Senin bu hafta edeceğin kolay, lâtif sualine bedel, Senirkentli arkadaşlarımız müz’iç, eski Said’in kuvve-i hafızasına havale edilecek acib sualleri sordular. Dedim kendi nefsime, “Müstahâk oldu. Sen Refet’i dinlemedin, işte bunları dinle.” Halbuki onlara cevap vermek lâzım geliyor; çünkü onlara böyle meselelerde dinsizler ilişiyorlar, mecburi gayet muhtasar ve nakıs ve kısa cevap yazdım. Fakat yine Refet’in hatırı için yazdım. O cevabı, bundan evvel dört suale cevap ve mugayyebat-ı hamseye dair Sabri Efendi ve Hafız Ali’nin suallerine dair kısa cevabı Husrev ile beraber okuyunuz. Münasib görürseniz üçü birden ya On Altıncı Lem’a veya yazılmayan On Dördüncü Mektub makamına kaim edilsin. Hem yanlış var ise tashih edersiniz. Çünkü, cevapların aslı sünuhat olmakla beraber tafsilâtında fikrim karışarak yanlış edebilir.

   Hafız Ahmed Efendi On Dokuzuncu Mektubu yazacaktı, acaba başladı mı? Ona çok selâm ediyorum. Yazı hizmeti ehemmiyetlidir, kaç cihette ibadettir. Senin mübarek hanenizdeki masumlara dua ediyorum. Ve malum ders arkadaşlarına çok selâm ediyorum. Keçeci Şeyh Mustafa Efendi bazı risaleleri yazıyordu. İnşaallah böyle kudsî hizmete öyle mübarek zatlar iştirak