İ’lem eyyühe’l-aziz! Kâfirlerin, Müslümanlara ve ehl-i Kur’an’a düşman olmaları küfrün iktizasındandır. Çünkü, küfür imana zıttır. Maahaza Kur’an, kâfirleri ve âba ve ecdatlarını idam-ı ebedî ile mahkûm etmiştir.

   Binaenaleyh, Müslümanlar ile ülfet ve muhabbetleri mümkin olmayan kâfirlere muhabbet boşa gidiyor. Onların muhabbetiyle karşılaşılamaz. On-lardan medet beklenilemez. Ancak  حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  diye Cenab-ı Hakka iltica etmek lâzımdır.

   İ’lem eyyühe’l-aziz! Kâfirlerin medeniyeti ile mü’minlerin medeniyeti arasındaki fark:

   Birincisi, medeniyet libasını giymiş korkunç bir vahşettir. Zâhiri parlıyor, bâtını da yakıyor. Dışı süs, içi pis; sureti me’nus, sîreti makûs bir şeytandır.

   İkincisi, bâtını nur, zâhiri rahmet; içi muhabbet, dışı uhuvvet; sureti muavenet, sîreti şefkat, cazibedar bir melektir.

   Evet, mü’min olan kimse iman ve tevhid iktizasıyla, kâinata bir mehd-i uhuvvet nazarıyla baktığı gibi; bütün mahlûkatı, bilhassa insanları, bilhassa İslâmları birbiriyle bağlayan ip de, ancak uhuvvettir. Çünkü, iman bütün mü’minleri bir babanın cenah-ı şefkati altında yaşayan kardeşler gibi kardeş addediyor.

   Küfür ise, öyle bir burudettir ki, kardeşleri bile kardeşlikten çıkarır. Ve bütün eşyada bir nevi ecnebilik tohumu ekiyor. Ve her şeyi her şeye düşman yapıyor.

   Evet, hamiyet-i milliyelerinde bir uhuvvet varsa da, muvakkattır. Ve ezelî, ebedî iftirak ve firak ile muttasıl ve mahduttur. Amma kâfirlerin medeniyetinde görülen mehasin ve yüksek terakkiyat-ı sanayi, bunlar  tamamen medeniyet-i İslâmiyeden, Kur’an’ın irşadatından, edyan-ı semaviyeden