Senin elinde yalnız bir parça kalır. En iyisi o parçayı da Onun hazinesine at ki rahat olasın.

İ’lem eyyühe’l-aziz! Sen kendi vücudunu yapmaya kadir değilsin. Ve elin onu icad etmekten kasırdır. Başkaları dahi o işten âciz ve kasırdırlar. İstersen tecrübe et bakalım. Şecere-i kelimat denilen bir lisanı veya muhaberat ve ezvak santralı olarak bir ağızı yap. Elbette yapamayacaksın. Öyle ise Allah’a şirk yapma!  اِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ

   İ’lem eyyühe’l-aziz! Şu görünen âlem, ilâhî bir dükkân ve bir mahzendir. İçerisinde envaen türlü türlü mensucat kumaşlar, mekûlât yemekler, meşrûbat şerbetler vardır. Bir kısmı kesif bir kısmı lâtif, bir kısmı zail bir kısmı daimî, bir kısmı katı bir lüb, bir kısmı mayi ve hakeza, her çeşit bulunur. Lâkin bir kısmı icadî bir nesc’dir. Bir kısmı da tecelliyata bir nakıştır. Felâsifenin dalâletince icad ile nakış birdir. Ve o dükkân sahibi de mûcib-i bizzattır.

   İ’lem eyyühe’l-aziz! Enaniyetten neşet eden şirk-i hafî katılaştığı zaman esbab şirkine inkılâb eder. Bu da devam ederse küfre tahavvül eder. Bu dahi devam ederse, tâtile, yani hâliksızlığa incirar eder. El-iyazü billah!...

   İ’lem eyyühe’l-aziz! İnsanın hilkatinden maksad, mahfî hazine-i ilâhiyeyi keşif ile göstermek ve Kadîr-i Ezeliye bir bürhan, bir delil, bir makes-i nuranî olmakla Cemal-i Ezelînin tecellisi için şeffaf bir mir’at, bir âyine olmaktır. Hakikaten, semavat, arz ve cibalin hamlinden âciz kaldıkları emaneti insan hamlettiği cihetle cilâlanmış, cilvelenmiş bir şekle girmiştir. Çünkü, o emanetin mazmunlarından biri de insanın sıfat-ı ilâhiyeyi fehmetmek için bir vahid-i kıyasî vazifesini görmektir. İnsanın hilkatinden maksad bu