وَسِعَتْ رَحْمَتُهُ كُلَّ شَيْءٍ  ’nin bir sırrını,  وَ اِنْ مِنْ شَيْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ  ’nin bir hakikatini,  اِنَّمَا اَمْرُهُ اِذَا اَرَادَ شَيْئًا اَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ  ’nun bir düsturunu,  فَسُبْحَانَ الَّذِى بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ وَاِلَيْهِ تُرْجَعُونَ  ’un bir nüktesini anlarsın.

   Dokuzuncu Nota: Bil ki: Nev-i beşerde nübüvvet, beşerdeki hayır ve kemalâtın fezlekesi ve esasıdır. Din-i hak, saadetin fihristesidir. İman, bir hüsn-ü münezzeh ve mücerrettir. Madem şu âlemde parlak bir hüsün, geniş ve yüksek bir hayır, zâhir bir hak, faik bir kemal görünüyor. Bilbedahe hak ve hakikat nübüvvet içindedir ve nebiler elindedir. Dalâlet, şer ve hasaret, onun muhalifindedir.

   Mehasin-i ubudiyetin binlerinden yalnız buna bak ki: Nebi aleyhissalâtü vesselâm, ubudiyet cihetiyle muvahhidînin kalblerini ıyd ve cuma ve cemaat namazlarında ittihad ettiriyor. Ve dillerini bir kelimede cemediyor. Öyle bir surette ki, şu insan, Mabud-u Ezelînin azamet-i hitabına hadsiz kalblerden ve dillerden çıkan sesler, dualar, zikirler ile mukabele ediyor. O sesler, dualar, zikirler birbirine tesanüd ederek ve birbirine yardım edip ittifak ederek öyle geniş bir surette Mabud-u Ezelînin ulûhiyetine karşı bir ubudiyet gösteriyor ki, güya küre-i arz kendisi o zikri söylüyor, o duayı ediyor ve aktarıyla namaz kılıyor. Ve etrafıyla semavatın fevkinde izzet ve azametle nazil olan  اَقِيمُوا الصَّلٰوةَ  emrini küre-i arz imtisâl ediyor. Bu sırrı-ı ittihad ile, kâinat içinde bir zerre gibi zaif, küçük bir mahluk olan şu insan, ubudiyetin azameti cihetiyle Hâlik-ı arz ve semavatın mahbub bir