Bu kaide arş ile kevn hakkında da tatbik edilir. Şöyle ki: Arş; Zâhir, Bâtın, Evvel, Âhir isimlerinin halita ve karışığıdır. Bu halitada dahil olan ism-i Zâhir itibariyle arş mülk, kevn melekût olur. İsm-i Bâtın itibariyle arş melekût, kevn mülk olur. Demek arşa ism-i Zâhir nazarıyla bakılırsa, kendisi zarf, kevn de mazruf olur. İsm-i Bâtın gözüyle bakılırsa, kendisi mazruf, kevn zarf olur. Ve keza, ism-i Evvel itibariyle وَكَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ ayetinin işaret ettiği kevnin bidayetini içine alıyor. Ve ism-i Âhir itibariyle, سَقْفُ الْجَنَّةِ عَرْشُ الرَّحْمٰنِ hadis-i şerifinin ima ettiği kevnin nihayetini içine alıyor.
Demek, arş, öyle bir halitadır ki, şu dört isimden aldığı hisseler ile kevn ve vücudun sağını solunu, üstünü ve altını ihata etmiş oluyor.
İ’lem eyyühe’l-aziz! Acz, nidanın madenidir. İhtiyaç, duanın menbaıdır.
Fe yâ Rabbî, yâ Hâlikî, yâ Malikî! Seni çağırmakta hüccetim, hacetimdir. Sana yaptığım dualarda iddetim, fâkatimdir. Vesilem, fıkdan-ı hile ve fakrimdir. Hazinem, aczimdir. Re’sü’l-malım, emellerimdir. Şefîim, habibin (aleyhissalâtü vesselâm) ve rahmetindir. Affeyle, mağfiret eyle ve merhamet eyle yâ Allah! Yâ Rahman! Yâ Rahîm! Âmin!
