Cevap: Onlara teklif edilen iman, icmalîdir, tafsilî değildir. Her bir ayete, her bir hükme ayrı ayrı, birer birer “İman ediniz!” diye teklif yapılmıyor ki, bu mahzur lazım gelsin. Sonra, küfürlerini siga-i mazi ile zikretmek, hakkın izhar ve isbatından evvel onların küfrü kucaklayıp kabul etmelerine işarettir. Bunun içindir ki, onlara karşı inzarın adem-i inzar gibi faidesiz kaldığına,   سَوَاءٌ   kelimesiyle işaret yapılmıştır. Sonra, fevkaniyeti ifade eden   عَلَيْهِمْ   ’deki  عَلَى  , onların yüzleri yere yapışmış gibi, başlarını kaldırıp âmirlerinin sözünü dinleyemediklerine işarettir. Ve keza, manaya bir zarar ve bir halel iras etmeyen ve terkine tercih edilen   عَلَيْهِمْ  ’in zikri, Hazret-i Muhammed aleyhissalâtü vesselâma nazaran inzarın adem-i inzar gibi olmadığına işarettir. Zira, inzarda ecr ü sevap vardır. 

    ءَاَنْذَرْتَهُمْ اَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ   cümlesindeki hemze ile   اَمْ   müsavatı ifade ettiğinden,  سَوَاءٌ    kelimesine te’kiddir. Yahut,   سَوَاءٌ    kelimesinden müsavatın bir manası, hemze  ile   اَمْ    ’den ikinci manası irade edilir. Çünkü, müsavatın medarı ya adem-i faidedir veya mucibin adem-i vücududur.

   Sual: İstifham şekliyle müsavatı ifade etmekte ne mana vardır?

   Cevap: Yapmış olduğu fiilinde bir faidesi olmayan muhatabın fiilinin faidesiz olduğuna lâtif ve mukniane bir vecihle ikaz edilmesi ancak istifham ile olur ki, muhatap, fiilini düşündükten sonra, kötü neticesini nazara alarak kalbi mutmain olsun.

   Sual:  سَوَاءٌ   kelimesi inzar ve adem-i inzardan mecaz ise, aralarındaki alâka nedir?

   Cevap: İstifhamın müsavatı tazammun etmesidir. Zira istifham eden adamın bilgisine göre, vücud ile adem mütesavidir. Maahaza, bu gibi istifhamlara verilen cevaplar, ale’l-ekser şu müsavat-ı zımniye ile verilir.