tezahür eden letaif cihetine bakalım.   اِنَّ    ile   اَلَّذِينَ   mevkilere göre ifade ettikleri nüktelerden maada, belâgatça kıymetli sayılan iki nükteyi daha tazammun etmişlerdir ki, Kur’an, pek çok yerlerinde   اِنَّ   ile   اَلَّذِينَ   ’yi mükerreren zikretmiştir. 

   Tahkiki ifade eden   اِنَّ  ’deki nükte şöyle tasvir edilebilir ki:   اِنَّ    herhangi bir cümlede bulunursa, o cümlenin damını deler, hakikate nüfuz eder; ve o davayı veya hükmü aşağıya indirir, hakikate yapıştırmakla, o hükmün hayalî veya zannî veya mevzu veya hurafe hükümlerden olmadığını ve ancak hakaik-i sabiteden olduğunu isbat eder. Bu cümlede   اِنَّ  ’nin hususî nüktesi, bu ayetin muhatabı olan Hazret-i Muhammed’de (a.s.m.) şek ve inkâr bulunmadığı halde şek ve inkârı ref’ etmek şe’ninde olan   اِنَّ   ile karşılanması, onların iman etmesi için Peygamberin (a.s.m.) şiddet-i hırsına işarettir. 

    اَلَّذِينَ   kelimesi ise, göze görünmezden evvel akla görünen garip ve yeni hakikatlere bir vasıta-i işarettir. Bunun içindir ki, hakikatleri tebdil ve tecdid eden ve inkılâbları tasvir için kullanılan işaret ve vasıtalardan en çok kullanılan   اَلَّذِينَ   ve emsalidir.

   Kur’an’ın tecellisiyle çok neviler silindi, hakikatler yıkıldı; onlara bedel, yeni yeni neviler, hakikatler teşekkül etti. Evet, zaman-ı cahiliyete bak; o zamanda bütün neviler milli rabıtalar üzerine teşekkül ettiği gibi, içtimaî hakikatler de taassub-u kavmî üzerine bina edilmişti. Kur’an’ın tecellisiyle o rabıtalar kesildi, o hakikatler tahrip edildi. Onlara bedel, dini rabıtalar üzerine yeni neviler ve hakikatler ihdas edildi. Evet, şems-i Kur’an’ın tuluu ile bazı kalbler onun ziyasıyla tenevvür etti. Ve mü’minlerin nevini temyiz ve tayin eden bir hakikat-i nuraniye meydana geldi. Kezalik, o keskin ziya karşısında mezbeleye benzeyen bazı pis kalbler de yanıp kömür oldular.