Maksatlar ise,   

   1. Hazret-i Muhammed aleyhissalâtü vesselâm, resuldür.

   2. Ekmelü’r-rusüldür.

   3. Hatemü’l-enbiyadır.

   4. Risalet-i ammedir.

   5. Şeriatı sair şeriatların mehasinini cem’ ile, onların nâsihidir.

   Birinci Maksadın   مِنْ قَبْلِكَ     ’den vech-i in’ikası: Meslekleri ve yolları bir olan cemaat,   مِنْ قَبْلِكَ 

kelimesinden imaen fehmolunur. Binaenaleyh, Hazret-i Muhammed’in (a.s.m.)   مِنْ قَبْلِكَ   ’deki zamire merci olması, o cemaatten mâdud olmasını iktiza eder. Ve onların meslekleri olan nübüvvetlerine ve kitablarının sıdkına olan bütün deliller, Hazret-i Muhammed aleyhissalâtü vesselâmın risaletine ve Kur’an’ın Allah’tan nazil olduğuna bir hüccet-i katıa olduğu gibi, onların mucizeleri de Hazret-i Muhammed’in (a.s.m.) davasına bir mucize hükmüne geçer.

   İkinci Maksadın vech-i in’ikası: Üç kaideden tezahür eder.

   1. Sultanlar daima halkın, cemaatin, ordunun sonunda çıkarlar.

   2. Nev-i beşerde tekemmül vardır. Bu tekemmül kanunu, ikinci mürebbinin ve ikinci mükemmilin evvelki mürebbilerden daha ekmel olmasını iktiza eder.

   3. Ale’l-ekser, halefin mahareti, selefinden daha ziyadedir.

   İşte bu üç kaideden, Hazret-i Muhammed’in (a.s.m.) ekmel-i enbiya olduğu tezahür eder.

   Üçüncü Maksadın vech-i in’ikası: Meşhur bir kaidedir ki; bir vahid çoğalsa teselsül eder, gittikçe gider, bir yerde durmaz. Fakat, çoklar ve kesir olanlar ittihad etse, kuvvetlenir, istikrar peyda eder, yerinde kalır, daha değişmez. Demek Muhammed aleyhissalâtü vesselâm, hatemü’l-enbiyadır. Mefhum-u muhalifiyle işmam eder ki, ondan sonra peygamber gelmez; hatemiyetine hatem ve imza basar.

   Dördüncü Maksadın vech-i in’ikası:   مِنْ قَبْلِكَ     kelimesinin ifade ettiği gibi, Hazret-i Muhammed (a.s.m.) onların halefidir ve onlar, tamamen o Hazretin selefleridir.