وَالَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَۤا اُنْزِلَ اِلَيْكَ وَمَۤا اُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ وَبِاْلاٰخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ  

   Kur’an-ı Kerim, bu ayet gibi çok ayetlerde terkiplerin, kelâmların muhtemel bulundukları ihtimallerden, vecihlerden bir ihtimalini veya bir vechini bir emare ile tayin etmemekle, nazm-ı kelâmı mürsel ve mutlak bırakmıştır. Bu da i’cazı intac eden îcaza menşe olarak lâtif bir sırdır. Şöyle ki:

   Belâgat, mukteza-i hâle mutabakattan ibarettir. Kur’an’ın muhatapları, muhtelif asırlarda mütefavit tabakalardır. Bu tabakalara müraaten, muhavere ve mükâlemeyi o asırlara teşmil etmek üzere, çok yerlerde tamim için hazf yapıyor, çok yerlerde nazm-ı kelâmı mutlak bırakıyor ki; ehl-i belâgat ve ulûm-u Arabiyece güzel görünen vecihler, ihtimaller çoğalsın ki, her asırda, her tabaka, fehimlerine göre hissesini alsın.

   Bu ayeti mâkabliyle nazm ve rabt eden münasebet:

   Kur’an-ı Kerim, evvelki ayetle tamim yaptıktan sonra, bu ayetle tahsis yapmıştır. Evet, bu ayet ehl-i kitabdan iman edenleri tahsisle, şereflerini ilân ve imana gelmeyenleri imana teşvik ediyor. –Abdullah İbn-i Selâm ele alınarak, diğerlerinin Abdullah İbn-i Selâm gibi olmaları için yapılan teşvik gibi.–

   Ve keza, Kur’an-ı Kerim’in bütün ümmetlere ve risalet-i Muhammediyenin bütün milletlere şamil olduklarını tasrih etmek üzere, her iki   اَلَّذِينَ   ile   مُتَّقِينَ  ’nin her iki kısmına tansis edilmiştir.

   Ve keza,   يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ    sadefinde bulunan imanın rükünlerini beyan etmek için, icmalden sonra tafsile geçmiştir. Çünkü bu ayet, kitablara, kıyamete sarahaten; rusül ve melâikeye zımnen delâlet eder.