tazim ve ehemmiyeti ifade ettiği gibi; makul olan Kur’an’ı, mahsus suretinde göstermesi, Kur’an’ı, ezhan ve enzarın nazar-ı dikkatine arz etmekle, tesettürü icab eden hile, zaafiyet ve sair çirkin şeylerden münezzeh olduğunu izhar ve itiraf ettirmektir. Ve keza   ذٰلِكَ   ’nin ( ل  ) vasıtasıyla ifade ettiği bu’d, Kur’an’ın kemaline delâlet eden ulüvv-ü rütbesine işarettir.

   Ve keza,  اَلْكِتَابُ  ’daki   اَلْ   hasr-ı örfiyi ifade ettiğinden, Kur’an’ın azametine ve başka kitabların mehasinini cem’ etmekle onların fevkinde olduğuna işarettir.

   Ve keza,   كِتَابْ   tabiri, ehl-i kıraat ve kitabetten olmayan bir ümminin mahsûlü olmadığına işarettir.

   Ve keza,   لاَرَيْبَ فِيهِ    zamirinin her iki ihtimaline binaen Kur’an’ın kemalini ispat veya tekid eder. Ve keza, istiğrakı ifade eden ( لآ ), Kur’an’ın her köşesinde rekz ve her yerinde zikredilen deliller, bürhanlar, hücuma gelen şek ve şüpheleri def’ ile, Kur’an’ın o gibi lekelerden münezzeh olduğunu ilân eder. Ve lisan-ı hâliyle şu şiiri okutur: 

وَكَمْ مِنْ عَائِبٍ قَوْلاً صَحِيحًا * وَاٰفَتُهُ مِنَ الْفَهْمِ السَّقِيمِ

   Yani: “Kur’an’da ta’yib edilecek hiçbir nokta yoktur. Kur’an gibi sahih kavilleri ta’yib etmek, ancak fehimlerin sekametinden ileri geliyor.”  Ve keza, zarfiyeti ifade eden ( فِى )  tabiri, Kur’an’ın sathına ve zâhirine konan şek ve şüphe varsa, içerisindeki hakaik ile def edilebileceğine işarettir.

   Arkadaş! Tahlil vasıtasıyla terkibin kıymetini ve küll ile cüzler arasındaki farkı idrak edebildiysen, bu misallerdeki kuyud ve hey’ata dikkat et ve o kelimelerden nebean eden zülâl-i belâgatı ve kevser-i fesahati doyuncaya kadar iç; “Elhamdülillah!” de.