İşte Kur’an-ı Kerim,   قَالُۤوا اَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَۤاءَ   cümlesiyle o üç noktaya işaret etmiştir. Melâikenin sual-i taaccüb ve istifsarları bittikten sonra, sâmi’, Cenab-ı Haktan verilecek cevabı beklerken, Kur’an-ı Kerim,   قَالَ اِنِّىۤ اَعْلَمُ مَا لاَ تَعْلَمُونَ   cümlesiyle cevap vermiştir. Yani, “Eşya ve ahkâm, sizin malûmatınıza münhasır değildir. Adem-i ilminiz onların vücuda gelmeyeceklerine sebep olamaz. Benim, beşerin hilkati hakkında bir hikmetim vardır; o hikmetin hatırası için, fesadlarını nazara almam” ferman etmiştir.

   Cümlelerin heyet ve nüktelerine geldik:

    وَاِذْ قَالَ رَبُّكَ   ilâ âhir. Atfı ifade eden bu  ( وَ ), münasebet-i atfıyenin iktizasına binaen,   وَاِذْ قَالَ رَبُّكَ   (ilâ âhir) cümlesine matufü’n-aleyh olmak üzere,   اِذْ خَلَقَ مَا خَلَقَ مُنْتَظَمًا   cümlesinin takdirine işarettir.

  Ve keza,   اِذْ , zaman-ı maziyi ifade ettiği cihetle, sanki zihinleri, geçmiş zamanların silsilesine götürür veya o silsileyi bu zamana getirir, ihzar eder ki; zihinler, o zamanlarda vukua gelmiş olan hadiseleri görsünler.

    رَبُّكَ  : Bu tabir, melâikenin aleyhine bir hüccet ve bir delildir. Yani, “Allah seni terbiye etmiştir, hadd-i kemale eriştirmiştir ve seni beşere mürşid kılmıştır ki, fesadlarını izale edesin. Demek nev-i beşerin en büyük hasenesi sensin ki, onların mefsedetlerini setrediyorsun.

    لِلْمَلٰۤئِكَةِ  : Cenab-ı Hakkın müşavere şeklinde melâike ile yaptığı muhavere, melâikenin beşer ile fazla bir irtibat ve alâka ve münasebetleri olduğuna işarettir. Çünkü, melâikenin bir kısmı insanları hıfzediyor, bir kısmı kitabet işlerini görüyor. Demek, insanlarla alâkaları ziyade olduğundan, insanların ahvaline ehemmiyet veriyorlar.