İkinci Cihet: Beşerin arzdan istifadesini ikmal ve itmam eden, ancak semavatın tanzimidir.

   Üçüncü Cihet: Evvelki ayet ihsan ve fazl delillerine işaret etmiştir; bu ayet de, kudret ve azamete işaret ediyor.

   Dördüncü Cihet:  Bu cümle, beşerin istifadesi yalnız arza mühnasır olmadığına, sema dahi onun istifadesine teshir edildiğine işarettir.

    فَسَوّٰيهُنَّ سَبْعَ سَمٰوَاتٍ

   Bu cümlenin mâkabliyle irtibatı, üç çeşittir:

 1.   كُنْ   ile   فَيَكُونُ   arasındaki irtibat gibidir. Nasılki memurun husûlü   كُنْ   emrine bağlıdır; semavatın tesviyesi de,   اِسْتَوٰى  ’ya bağlıdır.

 2. Kudretin taallûkuyla iradenin taallûku arasındaki irtibat gibidir. Yani,   اِسْتَوٰى   iradenin taallûkuna; tesviye de kudretin taallûkuna benzer bir irtibattır.

 3. Netice ile mukaddime arasında bulunan irtibat gibidir. Çünkü semavatın tesviyesi, mukaddimesi olan   اِسْتَوٰى  ’ya terettüb eder.

     وَهُوَ بِكُلِّ شَىْءٍ عَلِيمٌ

   Bu cümle mâkabliyle iki vecihle merbuttur:

   Birinci Vecih: Bu cümledeki ilm-i küllî, semavatın tanzim ve tesviyesine delil olduğu gibi, tanzim ve tesviyenin vücudu da ilm-i küllînin vücuduna delildir.

   İkinci Vecih ise: Evvelki cümle kudret-i kâmileye, bu cümle ise küllî ve şümullü ilme delâlet eder.

 Cümlelerin nüktelerini beyan edeceğiz:

   هُوَ الَّذِى   ilâ âhir.

   Bu cümle, mâkabliyle bağlı değildir. Ancak, müste’nife olup, beş sual ile cevaplarına işarettir ki, bundan önce beyan edildiğinden tekrarına lüzum yoktur.