مَا فَوْقَهَا   Yani, kıymet ve belâgatça bauda’nın (sinek) mâfevki  veya küçüklükte bauda’nın mâdunu veyahut hem kıymette hem küçüklükte bauda’nın mâdunu olan şeyler… Fakat   مَا فَوْقَهَا   tabiri, küçük şeyin belâgatça daha garip, hilkatça daha acib olduğuna işarettir.

فَاَمَّا الَّذِينَ اٰمَنُوا فَيَعْلَمُونَ اَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ

وَ اَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا فَيَقُولُونَ مَاذَۤا اَرَادَ اللّٰهُ بِهٰذَا مَثَلاً

  Bu cümlenin evvelki cümleden teferru’ ve teşaub ettiğini ifade eden  ( ف  ), bu cümleyi her iki şıkkıyla intac eden zımni ve gizli bir delile işarettir. Tasviri şöyle olsa gerektir: Cenab-ı Hak, temsili terk etmez. Zira belâgatın iktiza ettiği bir temsildir; belâgatın iktiza ettiği şey terk edilmez. Öyle ise, Cenab-ı Hak bu temsili terk etmez. Binaenaleyh, insafı olan, o temsilin beliğ, hak ve Allah’tan olduğunu bilir. İnad ile bakan adam ise, hikmetini bilmez, tereddüte düşer; sorar, sual eder, en nihayet istihkâr ile inkâra girer. Hülâsa, mü’min, insaflı olduğu için Allah’tan olduğunu tasdik eder; kâfir olan adam inatçı olduğundan, “Bunda ne faide var?” der.

   أَمَّا  : Bu   أَمَّا   şart edatıdır. Dahil olduğu her iki cümleyi birincisi melzum, ikincisi lâzım; veya evvelkisi şart, ötekisi meşrut olmak üzere ikincisini birinci ile bağlar. Evet, bu   أَمَّا   iki cümle arasında lüzumu tesis etmek için vaz’ edilmiştir. Binaenaleyh, burada   فَيَعْلَمُونَ اَنَّهُ الْحَقُّ   cümlesinin   اَلَّذِينَ اٰمَنُوا   cümlesine lâzım ve zaruri olduğuna delâlet eder. Yani imanı olanın şe’ni, onun hak olduğunu bilmektir.

 Kendisinden daha kısa olan   اَلْمُؤْمِنُونَ   kelimesine bedel   اَلَّذِينَ اٰمَنُوا   denilmesi,