Meyvelerin lezzeti, teceddüd ve tebeddülündedir. Lezzetin en sâfisi, hazır ve yakın olanıdır ve en lezizi, amelinin ücreti olduğunu bilmektir. Kur’an-ı Kerim, bu kısma da   كُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقًا قَالُوا هٰذَا الَّذِى رُزِقْنَا مِنْ قَبْلُ   cümlesiyle işaret etmiştir.   مِنْ قَبْلُ   Yani, “Bundan önce yediğimiz meyvelerdir veya dünyada yediğimiz meyvelerdir.” Çünkü, Cennetin meyveleri birbirine benzediği gibi, dünya meyvelerine de zâhiren benzerler.

    وَاُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا   Yani, rızıkları birbirine müteşabih olarak getirilir. Hadiste de varid olduğuna göre Cennetin meyveleri renkçe birdir, amma tatları, taamları bir değildir. ⁽¹⁾  Bu cümlede, meçhul sigasıyla zikredilen   اُتُوا   kelimesinden anlaşıldığı gibi, rızkın insana götürülmesi büyük bir şeref ve keramete delâlet ettiğinden, büyük bir lezzeti intac ediyor.

    وَلَهُمْ فِيهَۤا اَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ  : Mesken ve me’kelden sonra insanın en ziyade muhtaç olduğu, eşidir. Bu ihtiyacının Cennette temin edilmiş olduğuna, bu cümle ile işaret edilmiştir. Evet, insan, bir refikaya veya bir refike muhtaçtır ki; tarafeyn, aralarında hayatlarına lâzım olan şeyleri muavenet suretiyle yapabilsinler ve rahmetten neş’et eden muhabbet iktizasıyla, yekdiğerinin zahmetlerini tahfif etsinler; ve gâmlı, kederli zamanlarını, ferah ve sürura tebdil edebilsinler. Zaten, dünyada insanların tam ünsiyeti, ancak refikasıyla olur.

    وَهُمْ فِيهَا خَالِدُونَ  : İnsan bir nimete veya bir lezzete mazhar olduğu zaman, en evvel fikrini bozan vesvese veren; o nimetin veya o lezzetin devam edip etmeyeceği düşüncesidir. Bu vesveseli düşünceye mahal kalmamak üzere, Kur’an-ı Kerim, bu cümle ile, onların ezvacıyla, lezaiziyle beraber Cennette ale’d-devam kalacaklarını tebşir etmekle, o kederli düşünceden kurtarmıştır.