وَادْعُوا   : Bu tabirin “istiane” veya “istimdat” kelimelerine cihet-i tercihi, “davet” kelimesinin kullanış yerlerinden anlaşıldığı vechile, onları belâlardan, zahmetlerden kurtarıp yardım edenler hazır bulunup, yalnız çağırmaları lâzımdır, fazla bir zahmete ihtiyaç olmadığına işarettir. “İstiane” ve “istimdat” kelimeleri ise yardımcıların hazır bulunduklarına delâlet etmezler.

   شُهَدَۤاءَ  : Bu tabir, üç manaya tatbik edilebilir:

   Birincisi: Büyük ediblerdir. Bu manaya göre, onların muaraza manasında, “Bizim kuvvetimiz muarazaya kâfi değilse de, büyük edib ve hocalarımızın muarazaya kudretleri vardır” diye söyledikleri yalanı da, Kur’an-ı Kerim,   وَادْعُوا   emriyle kesip atmıştır.

   İkincisi: Muarazayı destekleyip şehadet edenlerdir. Bu ihtimale nazaran, onların, “Biz muarazaya girişsek, bizi destekleyen, şehadet eden yoktur.” diye gösterdikleri bahaneyi de Kur’an-ı Kerim, müsaade vermek suretiyle, “Haydi şahitlerinizi de çağırınız, sizi takviye etsinler.” diye o bahaneyi de yalana çıkartmıştır.

   Üçüncüsü: Âlihe manasınadır. Bu manaya nazaran, sanki Kur’an-ı Kerim onlara karşı, “Yahu, bu kadar taptığınız ilâhlarınız varken, böyle dar ve sıkıntılı bir vaktinizde ne için onlardan yardım istemiyorsunuz? Onları çağırınız ki, bu muaraza belâsından sizi kurtarsınlar” diye, bu cümle ile onlara tehekküm etmiş, yüzlerine gülmüştür.

    شُهَدَۤاءَكُمْ   : İhtisası ifade eden şu izafe,   شُهَدَۤاءَ   kelimesinin her üç manasına da bakar. Şöyle ki:

   1. Madem ki büyük edib ve hocalarınız vardır; tabiî aranızda irtibat, hürmet ve muhabbet vardır ve yanınızda hazır olup, gâib de değillerdir. Eğer onların bu dehşetli muarazaya kudretleri olsaydı, herhalde yardım edeceklerdi. Demek, onlar da sizler gibi âcizdirler; kusurlarına bakmayınız.

   2. Muarazada sizleri destekleyecek, şehadet edecek her kim olursa olsun kabul ederiz; çağırınız. Amma, onlar böyle bedihü’l-butlan bir davada yalan şehadete cesaret edemezler.