Nübüvvet-i Muhammediye (a.s.m.) ise, tevhidin en büyük bir delilidir. Demek ki, bu iki ayet arasında cihet-i irtibat, aralarındaki dâlliyet ve medlûliyet alâkasıdır. Yani, biri delil, diğeri medlûldür. Nübüvvetin isbatı, ancak mucizeler ile olur. En büyük mucizesi ise, Kur’an-ı Kerim’dir.

   Evet, Kur’an’ın mucize olduğu, âlem-i İslâmca kabul ve tasdik edilmiş bir hakikattir. Amma muhakkikîn-i ulema tarafından, Kur’an’ın vücuh-u i’cazı hakkında ihtilâf vaki olmuştur. Yani, i’cazını intac eden cihetler çoktur; her bir muhakkik, bir ciheti tercih ve ihtiyar etmiştir. Aralarında muhalefet, müsademe yoktur.

   İ’cazın vecihleri:

   1- Gâibden, istikbalden haber vermesi,

   2- Ayetlerinde tenakuz, tehalüf, hata bulunmaması,

   3- Nazm ile nesir arasında, ediblerce gayr-i malum bir üslubu ihtiyar etmesi,

   4- Okur-yazar olmayan bir zattan sudur etmesi,

   5- Takat-i beşeriye fevkinde ulûm ve hakaiki ihata etmesi gibi pek çok şeylerdir.

   Lâkin i’cazının en yüksek vechi, nazmındaki belâgattan doğmuştur. Evet, Kur’an’ın bu nevi i’cazı, beşerin takatinden hariç bir derecededir. Bu hakikati tafsilen anlayıp kanaat hasıl etmek isteyen, bu tefsiri ve emsali eserleri ve Yirmi Beşinci Sözü zeyilleriyle beraber mütalâa etsin. Fakat, icmalî bir malumatı elde etmek isteyenler de, belâgatın imamları bulunan Abdülkahir-i Cürcanî, Zemahşerî, Sekkakî, Câhız'ın bu kısım i’caz hakkında –üç tarik ile– beyan ettikleri malumattan miktar-ı kâfi malumat elde edebilir.

   Birinci Tarik: Arab kavmi, maarifsiz, bedevi bir millet idi. Muhitleri de, onlar gibi bedevi bir muhit idi. Divanları şiir idi; yani, medar-ı iftihar olan hallerini şiir ile kayıt ve muhafaza ederlerdi. İlimleri belâgat idi, medar-ı iftiharları fesahat idi. Sair kavimlerden fazla bir zekâya malik idiler. Başka insanlara nisbeten cevval fikirleri vardı. İşte Arab kavmi böyle bir vaziyette iken ve zihinleri de bahar çiçekleri gibi yeni yeni açılmaya başlarken, birdenbire Kur’an-ı Azimüşşan, yüksek belâgatıyla, harika fesahatıyla, mele-i a’lâdan yeryüzüne indi.