Ale’l-ekser yollarda rast gelmek manasını ifade eden   لَقُوا   onların yollarda halk içinde mü’minlere mülâkatlarını taammüd ettiklerine işarettir.   اَلْمُؤْمِنُونَ   kelimesine tercihen   اَلَّذِينَ اٰمَنُوا   kelimesinin zikri, onların mü’minler ile cihet-i irtibatları yalnız iman sıfatı hasebiyle olduğuna ve bütün sıfatlar içinde de en mümtaz ve medar-ı nazar yalnız iman sıfatı olduğuna îmadır. 

    قَالُوا   : Bu ünvan onların sözleriyle kalbleri bir olmadığına ve söyledikleri sözler mahza riya ve müdahene perdesi altında kendilerine yapılan ittihamları defetmek ve mü’minlerden celb-i menafi ile sırlarına vâkıf olmak azminde bulunduklarına işarettir. 

    اٰمَنَّا  : Makamın iktizasıyla bu kelimenin tekidler ile müekked olarak zikredilmesi lazım iken tekidsiz zikri, kalblerinde tahrik edici bir şevkin ve bir aşkın bulunmamasıyla, sözlerini şiddetsiz ve tekidsiz serseriyane söylemiş olduklarına işarettir. Ve keza onların tekidleri, adem hükmünde olup müminleri inandıramadıklarına işarettir. Ve keza,   اٰمَنَّا   kelimesi ile, nifaklarına örttükleri perde pek zayıf olduğundan, tekid ve teşdid edildiği takdirde yırtılması ihtimali olduğuna işarettir. Çünkü, tekid ve teşdid şüpheyi dağıtır; şüphe ise tahkikata baistir. Tahkikat yapıldığı takdirde, boyaları meydana çıkar.   اٰمَنَّا  ’nın cümle-i fiiliye ile zikri ise, imanlarının sabit ve devamlı olduğunu mü’minlere inandırmak imkânı bulamadıklarına ve yalnız menfaatleri celb ve esrara muttali olmak maksadıyla mü’minlere müdahane ve tasannu yapmakla ihdas-ı iman ettiklerine işarettir. 

    وَاِذَا خَلَوْا اِلٰى شَيَاطِينِهِمْ قَالُوآ اِنَّا مَعَكُمْ   : Evvelki ayetle bu ayetin birbirine olan atıfları, onların mesleksiz ve sebatsız olduklarına işarettir.   اِذَا  ’nın ifade ettiği cezmiyet,