Halbuki, kalblerinde “Bu fakir ve kıymetten sukut eden mü’minler gibi değiliz” gibi başka bir manayı izhar etmişlerdir.

   Hülâsa,  أَنُؤْمِنُ   lâfzında onların fesadlarına, ifsadlarına, gururlarına ve nifaklarına gizli birer remiz vardır. 

    كَمَآ اٰمَنَ السُّفَهَآءُ   Yani, “Kâmil zannettiğiniz mü’minler, nazarımızda zelil ve fakir bir cemaattir.”  Onların her birisi bir kavmin sefihidirler. O kâmil mü’minlerin tecviz ettiği kıyasta birkaç işaret vardır:

   Birincisi: Mecmaü’l-mesâkin, melceü’l-fukara, hakkı himaye, hakikati muhafaza, gururu men’, tekebbürü def’ eden, yegâne İslâmiyettir. Evet, kemal ve şerefin mikyası İslâmiyettir.

   İkincisi: Nifakı intac eden, garaz, gurur, tekebbürdür.

   Üçüncüsü: İslâmiyet, ehl-i dünya ve ashab-ı meratib ellerinde tahakküm ve tagallübe vesile olamaz; ancak sair dinlerin hilâfına olarak, ehl-i fakr ve hâcet elinde, ihkak-ı hak için, kırılmaz elmas bir kılınçtır. Bu hakikate tarih güzel bir şahittir. 

    اَلاَ اِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَآءُ    : Bilinmesi lazımdır ki, Kur’an-ı Kerimin nifakın aleyhine kesretle yaptığı şiddetli tehditler ve takbihlerin sebebi ancak ve ancak âlem-i İslâmın nifak şubelerinden gördüğü darbelerdir. 

   اَلآ  , ikaz aleti olup, sefahetlerini teşhir ve efkâr-ı ammeyi sefahetlerine istişhad etmek için zikredilmiştir. Hakikati göstermek için bir ayine ve hakikate delâlet için bir delil vazifesini gören   اِنَّ   lisan-ı hâliyle, “Hakikate bakınız. Onların zâhiri safsatalarının aslı yoktur; aldanmayınız” diyor. Hasrı ifade eden   هُمْ   kelimesi nefislerine iddia ettikleri tezkiyeyi red ve mü’minlere isnad ettikleri sefaheti defeder. Yani, bir lezzet-i faniye için ahiretini terk eden sefihtir; baki bir mülkü hevesat-ı faniyesinin terkiyle satın alan sefih değildir.