اَلاَ اِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلٰكِنْ لاَ يَشْعُرُونَ

   Bu ayetin mâkabliyle vech-i irtibatı:

   Evvelki ayette münafıklardan hikâye edilen bazı manalar ve iddialar vardır. Mesela münafıklar mesleklerini tervic ve teşvik etmişlerdir. Salâhı kendilerine isbat ve salâhın daimi bir sıfatları olduğunu iddia etmişlerdir. Ve amellerinin salâha münhasır olduğunu ve salahlarına hiçbir fesadın karışmamış olduğu ve bu hükmün malum hükümlerden bulunduğu iddiasında bulunmuşlardır. Ve mü’minlere tarizde bulunarak mü’minlerden kendilerine nasihat edenleri techil etmişlerdir. Kur’an-ı Kerim dahi münafıkların şu mezkûr iddialarını cerh ve akslerini isbat etmek üzere şu cümlede bazı hükümler serdetmiştir. Ezcümle, fesad, münafıklara isnad ve isbat edilmiştir ve onların müfsidlerin hakikatiyle ittihad ettiklerine işaret edilmiştir. Ve fesadın münafıklara münhasır olduğuna ve bu hükmün sabit bir hakikat bulunduğuna işaretler yapılmıştır. Ve onların muzır olmalarıyla halk ikaz edilmiştir. Ve onların hisleri nefyedilmekle techil edilmişlerdir.

   Evet, fena bir şeye düşmemek için kullanılmakta olan ikaz aleti denilen   اَلاَ   ile onların davaları halkın nazarında tezyif ve iptal edilmiştir. Tahkiki ifade eden  اِنَّ  ile davalarında iddia ettikleri hakkaniyet ve malumiyet reddedilmiştir. Hasrı ifade eden   هُمْ   onların   اِنَّمَا   ve  نَحْنُ  ile mü’minlere karşı yaptıkları tarizi cerh edici bir mukabeledir. Cins ve hakikati ifade eden   اَلْمُفْسِدُونَ   ’deki harf-i tariften anlaşılır ki, onlar müfsidlerin hakikatiyle ittihad etmişlerdir. Şuurdan mahrum olduklarını ifade eden   وَلٰكنْ لاَ يَشْعُرُونَ   cümlesi onların zu’mlarınca davalarının malumiyeti dolayısıyla nasihata ihtiyaçları olmadığına ve nasihat edenleri tezyif ettiklerine karşı bir müdafaadır.