Evet, her mü’min namazlardan sonra, her gün hiç olmazsa yüz elliden ziyade   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ   *‌  اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ   şer’an demesi ve manası da, ezelden ebede kadar bir hadsiz geniş hamd ve şükrü ifade etmesi, ancak ve ancak saadet-i ebediyenin ve Cennetin peşin bir fiyatı ve muaccel bir bahasıdır. Ve dünyanın kısa ve fani elemlerle alûde olan nimetlerine münhasır olmaz ve mahsus değil ve onlara da, ebedî nimetlere vesile olmaları cihetiyle bakar, şükreder.   سُبحَانَ اللّٰهِ   kelime-i kudsiyesi ise, Cenab-ı Hakkı şerikten, kusurdan, noksaniyetten, zulümden, aczden, merhametsizlikten, ihtiyaçtan ve aldatmaktan ve kemâl ve cemal ve celâline muhalif olan bütün kusurattan takdis ve tenzih etmek manasıyla, saadet-i ebediyeyi ve celâl ve cemal ve kemal-i saltanatının haşmetine medar olan dâr-i ahireti ve ondaki Cenneti ihtar edip delâlet ve işaret eder. Yoksa, sabıkan isbat edildiği gibi, saadet-i ebediye olmazsa, hem saltanatı, hem kemali, hem celâl, hem cemal, hem rahmeti, kusur ve noksan lekeleriyle lekedar olurlar. İşte bu üç kudsî kelimeler gibi,   لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ  ve  بِسْمِ اللّٰهِ   ve sair kelimat-ı mübareke, her biri erkân-ı imaniyenin birer çekirdeği ve bu zamanda keşfedilen et hülâsası ve şeker hülâsası gibi, hem erkân-ı imaniyenin, hem Kur’an hakikatlerinin hülâsaları ve bu üçü namazın çekirdekleri oldukları gibi, Kur’an’ın dahi çekirdekleri ve parlak bir kısım surelerin başlarında pırlanta gibi görünmeleri ve çok sünuhatı tesbihatta başlayan Risale-i Nur’un dahi hakiki madenleri ve esasları ve hakikatlerinin çekirdekleridirler. Ve velâyet-i Ahmediye ve ubudiyet-i Muhammediye (aleyhissalâtü vesselâm) cihetinde; öyle bir daire-i zikirde, namazdan sonraki tesbihatta bir tarikat-ı Muhammediye’nin (a.s.m.) virdidirler ki, her namaz vaktinde yüz milyondan ziyade mü’minler beraber, o halka-i kübra-yı zikirde, ellerinde tesbihler otuz üç   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ   otuz üç,   اللّٰهُ أَكْبَرُ   otuz üç defa da tekrar ederler.