(Kastamonu’nun küçük Husrev’i Mehmed Feyzi’nin mektubundan bir parçadır)

بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ

اَلسَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ اَبَدًا دَائِمًا

   Çok sevgili Üstadım,

   Bu ihtiyar, sahtekâr, bid’akârlara mukabil Risale-i Nur’dan tam ders alan münevver, takdirkâr, bahtiyar gençlik dahi böyle söylüyor:

   Maneviyat denizinin coşkun ve kükremiş mevceleri ortasında çok biçarelerin sarsılmış ve kuvvetini kaybetmiş imanının yegane kurtuluş gemisi ve o geminin hedef ittihaz edeceği Risale-i Nur’un inkâr edilmeyecek kadar bir kudretle nurlandırdığı saadet-i ebediye perestişgâhının yine parlak nurudur. Onun içinde, maddiyattan ziyade ruhiyyatın tecellisi her bir sahifesinde kari’lerin vazıhan gördüğü burada, dünyada, gafletle kendilerinden geçenler ve adeta ölümü hiç olmak gibi en aşağı bir mertebeye kadar indiren gafil yolcular ve böylelikle zulmet âleminde  misafir olduklarını halen sezemeyen bedbahtlar Risale-i Nur’un aydınlattığı yollara nazarlarını çevirdikleri zaman, kabrin bir saadet-i ebediye kapısı, ölümün de yok olmak değil, saadet-i bakiyeye vasıl olacağını bihakkın gösteren bir hidayet kaynağı olduğunu anlayacaklar. Belki de kalplerinin ücra bir köşesinde bîhaber olarak saklı kalan zaif imanlarının sönük ziyasını Risale-i Nur’un nuruyla parladığı anda, fani âlemlerin faniliklerinden kurtulup baki âlemlerin bakiliklerine ulaşan sırrın aydınlık yolunu hissedecekler. Böylece gafillerin gafletten uyanmaları kudsî Üstadımızın yegâne gayesidir. Risale-i Nur’un hedefini bu suretle bir nebze açıklarken insaniyetin nazarını ruhun, maneviyatın nihayetsiz ufuklarına dikmelerini temenni ediyoruz. Zira ağaran fecirde bir nur parlıyor. Bu nur ki, imanın nuru ve o nuru gösteren Risale-i Nur’un nurudur.