bineceğiz.  ^(Haşiye) Şu uzakta bir cezire var; oraya gideceğiz. Çünkü, bu tılsımlı âlemin anahtarları orada olacak. Hem, herkes o cezireye bakıyor, oradan bir şeyler bekliyor; oradan emirler alıyorlar. İşte, bak gidiyoruz. Şimdi, şu cezireye çıktık; bak pek büyük bir içtima var. Şu memleketin bütün büyükleri buraya toplanmış gibi, mühim ihtifal görünüyor. İyi dikkat et; bu cemiyet-i azimenin bir reisi var. Gel, daha yakın gideceğiz. O reisi tanımalıyız.

   İşte bak, ne kadar parlak ve binden ^(Haşiye)  ziyade nişanları var; ne kadar kuvvetli söylüyor, ne kadar tatlı bir sohbet ediyor. Şu on beş gün zarfında, bunların dediklerini ben bir parça öğrendim; sen de benden öğren. Bak, o zat, şu memleketin muciznüma sultanından bahsediyor. “O Sultan-ı Zîşan, beni sizlere gönderdi.” söylüyor.

   Bak, öyle harikalar gösteriyor, şüphe bırakmıyor ki, bu zat o padişahın bir memur-u mahsusudur. Sen dikkat et ki, bu zatın söylediği sözü, değil yalnız şu ceziredeki mahluklar dinliyorlar; belki harikulâde suretinde, bütün memlekete işittiriyor. Çünkü, uzaktan uzağa herkes buradaki nutkunu işitmeye çalışıyor. Değil yalnız insanlar dinliyor, belki hayvanlar da, hatta bak, dağlar da onun getirdiği emirlerini dinliyorlar ki, yerlerinden kımıldanıyorlar. Şu ağaçlar, işaret ettiği yere gidiyorlar. Nerede istese su çıkarıyor. Hatta parmağını da bir âb-ı kevser memesi gibi yapar; ondan âb-ı hayat içiriyor.