Lâtif bir inayet-i rabbaniyedir ki, bundan otuz sene evvel 1 , Eski Said, yazdığı tefsir mukaddimesi Muhakemat namındaki eserin ahirinde;
“İkinci Maksat: Kur’an’da haşre işaret eden iki ayet tefsir ve beyan edilecek. بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ نَخُو " deyip durmuş, daha yazmamış. Hâlik-ı Rahîmime delâil ve emarat-ı haşriye adedince şükür ve hamd olsun ki, otuz sene sonra tevfik ihsan eyledi. Evet, bundan dokuz-on sene evvel o iki ayetten birinci ayet olan,
فَانْظُرْ اِلٰٓى اٰثَارِ رَحْمَتِ اللّٰهِ كَيْفَ يُحْيِى الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا اِنَّ ذٰلِكَ لَمُحْيِى الْمَوْتٰى وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ
ferman-ı ilâhînin iki parlak ve çok kuvvetli hüccetleri ve tefsirleri bulunan Onuncu Söz ile Yirmi Dokuzuncu Sözü in’am etti, münkirleri susturdu.
Hem iman-ı haşrînin hücum edilmez ve iki metin kal’asından dokuz ve on sene sonra ikinci ayet olan başta mezkûr âyat-ı ekberin tefsirini bu risale ile ikram etti.
İşte bu Dokuzuncu Şua, mezkûr âyatıyla işaret edilen dokuz âlî makam ve bir ehemmiyetli mukaddimeden ibarettir.
***
