Sonra, o dünya seyyahı kendi aklına dedi ki: “Madem bu kâinatın mevcudatıyla Mâlikimi ve Hâlikımı arıyorum; elbette her şeyden evvel bu mevcudatın en meşhuru ve a’dâsının tasdikiyle dahi en mükemmeli ve en büyük kumandanı ve en namdar hâkimi ve sözce en yükseği ve akılca en parlağı ve on dört asrı fazileti ile ve Kur’an’ı ile ışıklandıran Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmı ziyaret etmek ve aradığımı ondan sormak için asr-ı saadete gitmeliyiz” diyerek, aklıyla beraber o asra girdi, gördü ki: O asır, hakikaten, o zat (a.s.m.) ile bir saadet-i beşeriye asrı olmuş. Çünkü, en bedevî, en ümmî bir kavmi getirdiği nur vasıtasıyla kısa bir zamanda dünyaya üstad ve hâkim eylemiş.

   Hem kendi aklına dedi: “Biz, en evvel bu fevkalâde zatın (a.s.m.) bir derece kıymetini ve sözlerinin hakkaniyetini ve ihbaratının doğruluğunu bilmeliyiz. Sonra Hâlikımızı ondan sormalıyız” diyerek taharriye başladı. Bulduğu hadsiz kat’î delillerden, burada, yalnız dokuz küllîlerine birer kısa işaret edilecek.

   Birincisi: Bu zatta (a.s.m.), hattâ düşmanlarının tasdikiyle dahi, bütün güzel huyların ve hasletlerin bulunması; 

وَمَا رَمَيْتَ اِذْ رَمَيْتَ وَلٰكِنَّ اللّٰهَ رَمٰى   *   وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ

ayetlerinin sarahatıyla, bir parmağının işaretiyle kamer iki parça olması; ve bir avucu ile a’dâsının ordusuna attığı az bir toprak, umum o ordunun gözlerine girmesiyle kaçmaları; ve susuz kalmış kendi ordusuna, beş parmağından akan kevser gibi suyu kifayet derecesinde içirmesi gibi, nass-ı kat’î ile ve bir kısmı tevatür ile yüzer mucizatın onun elinde zâhir olmasıdır. Bu mucizatın üç yüzden ziyade bir kısmı, On Dokuzuncu Mektub Mucizat-ı Ahmediye (a.s.m.) namındaki harika ve kerametli bir risalede kat’î delilleriyle beraber beyan edildiğinden, onları ona havale ederek dedi ki:

   “Bu kadar ahlâk-ı hasene ve kemalâtla beraber, bu kadar mucizat-ı bâhiresi bulunan bir zat (a.s.m.) elbette en doğru sözlüdür. Ahlâksızların işi olan hileye, yalana, yanlışa tenezzül etmesi kabil değildir.”